Tekst 1:

Uti fjorʼn hęr mę Nęshaimstråndę ę ain stain so dai kadla Otrastainen, ęlde Åttrastainen sair dai visst męste. Sęgnę sair atte ai gåg i gåmmål ti va dar to døtter pao Nęsaimsgarʼn so skù dela arven. Dann ęlsta fękk vęlja ùmm ho velde ha garʼn, so ę ain tao dai støste i bygdę, kansje dann adla støste, ęlde ùmm ho velde ha ain litʼn plass dar so Åttrastainen laog. Ho valde plassen mę Åttrastainen. So goe vaieplass fy oter va dar att o hęlde vilde ha dann ęlde støste garʼn i bygdę.

Tekst 2:

– De saog vęll da fine iddrętsanlęgge me hadde? De åirde fårbi.

– Ja, det køyrde me jo rett forbi. Det er nytt?

– Nai då, da e nåkk ain del aor da no. Da må no ve ain ti fęmt’n aor sian me fękk da, ja. Å so e da ain fin badeplass dar inne. Ront på nesio dar. Dar e fint fårr ogane no.

– Ja, no er det jo fint alle stader da.

– Ja då, visst e da da. Męnn eg trur di har fùnne ut alle ùga, ùge fålk, di flytta haim allså, no eme da flaire fameliar. Her e vęldig fint å veksa ùpp fø ùga. Da e så passle. Da e fùll badnehajedęknig. Har stor, fin badnehaje. Å iddretsmiljøe, me har joslåiper å flåtte iddretsanlęgg. Å no ska di bya hall. Her e jo ie mair enn tållhùndra innbyarar, męnn. So e da gått musikkmiljø. Musikken på skul’n då. So har di, å di har skulemusikk, å masse. Firahå-spaidarar. Masse å ve me på. Trygt å gått.